Voyager ile ilgili çalışmalardan biri, uzay aracındaki bazı iticilerdeki dar tüplerin içinde birikmiş gibi görünen yakıt kalıntısına yönelik. İticiler, her uzay aracının antenini Dünya’ya doğrultmak için kullanılıyor. Bu tür bir birikim bir avuç başka uzay aracında da gözlemlendi.
Ekip ayrıca geçen yıl Voyager 1‘de ortaya çıkan bir aksaklığın tekrarını önlemek için bir yazılım yaması da yüklüyor. Mühendisler aksaklığı çözdü ve yama, sorunun Voyager 1‘de tekrar oluşmasını veya ikizi Voyager 2‘de ortaya çıkmasını önlemeyi amaçlıyor.
Voyager 1 ve Voyager 2‘deki iticiler öncelikle uzay aracının antenlerini iletişim kurmak için Dünya’ya doğrultmak için kullanılıyor. Uzay aracı üç yönde dönebiliyor: yukarı ve aşağı, sola ve sağa ve merkezi eksen etrafında tıpkı bir tekerlek gibi. Bunu yaparken, iticiler antenlerini Dünya’ya dönük tutmak için otomatik olarak ateşleniyor ve uzay aracını yeniden yönlendiriyor.
İtici yakıt, yakıt hatları aracılığıyla iticilere akar ve daha sonra itici gaz giriş tüpleri adı verilen ve harici yakıt hatlarından 25 kat daha dar olan iticilerin içindeki daha küçük hatlardan geçer. İticilerin her ateşlenmesi, çok az miktarda itici gaz kalıntısı ekleyerek, onlarca yıl boyunca kademeli olarak malzeme birikmesine yol açar. İtici gaz giriş tüplerinin bazılarında birikme belirgin hale geliyor. Bu artışı yavaşlatmak için görev, iticileri ateşlemeden önce iki uzay aracının her yönde biraz daha dönmesine izin vermeye başladı. Bu, itici ateşlemelerinin sıklığını azaltacak.
İtici dönüş aralığındaki ayarlamalar Eylül ve Ekim aylarında gönderilen komutlarla yapıldı ve bunlar, uzay aracının geçmişe göre her yönde neredeyse 1 derece daha uzağa hareket etmesine olanak sağladı. Görev aynı zamanda daha az sayıda, daha uzun atışlar gerçekleştiriyor; bu da her bir uzay aracında yapılan toplam atış sayısını daha da azaltacak.
Ayarlamalar, görev üzerinde en az etkiyi sağlayacak şekilde dikkatlice tasarlandı. Uzay aracının daha fazla dönmesi, bazı bilimsel verilerin zaman zaman kaybolması anlamına gelse de ekip, planın Voyager’ların zaman içinde daha fazla veri geri göndermesine olanak tanıyacağı sonucuna vardı.
Mühendisler, itici yakıt giriş tüplerinin ne zaman tamamen tıkanacağını kesin olarak bilemiyorlar, ancak bu önlemlerle bunun en az beş yıl daha, muhtemelen çok daha uzun bir süre boyunca gerçekleşmeyeceğini umuyorlar. Ekip, önümüzdeki yıllarda iticilerin ömrünü daha da uzatmak için ek adımlar atabilir.
NASA’nın Güney Kaliforniya’daki Jet Propulsion Laboratuvarı görevi için proje bilimcisi olan Linda Spilker, “Görevin bu aşamasına gelindiğinde mühendislik ekibi, elimizde henüz bir strateji kitabı bulunmayan pek çok zorlukla karşı karşıya kalıyor.” dedi. “Fakat yaratıcı çözümler bulmaya devam ediyorlar.”
Misyonun detayları
Voyager misyonunun başlangıçta sadece dört yıl sürmesi planlanmıştı ve her iki sonda da Satürn ve Jüpiter‘in ötesine gönderilecekti. NASA, Voyager 2‘nin Uranüs ve Neptün‘ü ziyaret edebilmesi için görevi genişletti; hâlâ buz devleriyle karşılaşan tek uzay aracı. 1990 yılında NASA, bu sefer sondaları Güneş tarafından oluşturulan koruyucu parçacıklar ve manyetik alanlar balonu olan heliosferin dışına göndermek amacıyla görevi yeniden genişletti. Voyager 1 sınıra 2012’de ulaşırken, Voyager 2 ise 2018’de sınıra ulaştı.
Caltech’in Pasadena, JPL’deki bir bölümü Voyager uzay aracını inşa etti ve işletti. Voyager misyonları, Washington’daki Bilim Misyon Müdürlüğü’nün Heliofizik Bölümü tarafından desteklenen NASA Heliofizik Sistemi Gözlemevi’nin bir parçası.
